Για το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (ΕΑΠ)

Υπήρξα από τους τυχερούς ανθρώπους που πέρασαν στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (στο τμήμα πληροφορικής) με την πρώτη αίτηση, την 2η χρονιά της λειτουργίας του.

Το γεγονός ήταν καθαρά τυχαίο (αν πράγματι υπάρχει τυχαιότητα, κάτι για το οποίο αμφιβάλλω). Την εποχή εκείνη η σχέση μου με την πληροφορική μετρούσε ήδη μία δεκαετία επαγγελματικής απασχόλησης και δίδασκα στο ΙΕΚ Σκιάθου σχετικά μαθήματα. Η καθηγήτρια και φίλη Ασημίνα με παρότρυνε να κάνω μία αίτηση. Δωρεάν και εύκολη όπως ήταν και είναι (ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του Ανοιχτού Πανεπιστημίου είναι ακριβώς αυτό) την κατέθεσα και φυσικά την ξέχασα. Και ξαφνικά μετά από πολύ καιρό, η ίδια φίλη ήρθε χαρούμενη να μου πει ότι διάβασε στην εφημερίδα ότι είχα επιλεγεί.
Που είχα επιλεγεί; Τι ήταν αυτό; Τι έπρεπε να κάνω; Πως είναι τα μαθήματα; Τι μαθήματα είναι;
Χιλιάδες ερωτήσεις και ειδικά τότε, ελάχιστες έως καθόλου απαντήσεις. Ψάχνεις, ρωτάς, οργανώνεσαι, πληρώνεις το ζεστό χρήμα και αρμενίζεις λίγο ως πολύ στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ειδικά για μένα που είχα πάνω από 10 χρόνια που είχα φύγει από το σχολείο, έπρεπε να ξαναμπώ σε ένα κλίμα που δεν το θυμόμουν καν. Πώς να διαβάζω δηλαδή, πώς να μελετάω. Θυμάμαι ότι τους πρώτους μήνες έμενα στην ίδια σελίδα για πέντε, δέκα λεπτά, ίσως και παραπάνω, αφού το μυαλό αρνιόταν να συγκεντρωθεί. Ειδικά στα μαθηματικά έκανα φροντιστήριο, αφού μετά από τόσα χρόνια ούτε τα κλάσματα δεν θυμόμουνα πώς να κάνω ομώνυμα. Καλή του ώρα, ο Τάκης που μου έκανε μάθημα έλεγε:
-Είσαι ο μόνος μαθητής μου που λύνει όλες τις ασκήσεις που του βάζω…
-Εμ Τάκη, τα πληρώνω μόνος μου τα δίδακτρα, δεν τα πληρώνει ο πατέρας μου όπως κάποτε.

Συγκριτικά με τα υπόλοιπα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο είναι έτη φωτός μπροστά. Από τις μικρές λεπτομέρειες μέχρι τα μεγάλα και ουσιώδη. Από την πιο απλή καθημερινή επαφή (ναι υπάρχει) που μπορείς να έχεις με τον καθηγητή σου, είτε μέσω e-mail που είναι και ο καλύτερος τρόπος αφού θα σου απαντήσει με την ησυχία του, είτε μέσω τηλεφώνου, αφού είναι υποχρεωμένοι να μιλούν μαζί σου για οτιδήποτε. Είχα καθηγητή που μου είπε στο τηλέφωνο επί λέξει:
- Θα μιλάμε στο τηλέφωνο όση ώρα χρειαστεί. Δεν θα κλείσω αν δεν το καταλάβεις.

Σου στέλνουν τις εργασίες διορθωμένες, με σχόλια και κριτική. Σε παίρνουν τηλέφωνο να σου πουν αν πέρασες και πως έγραψες. Με αρκετούς καθηγητές γίνεσαι φίλος αφού ειδικά στην περίπτωση μου (που είναι συχνή) πολλοί από αυτούς ήταν μικρότεροι μου.

Τι δεν είναι το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο;
Δεν είναι εύκολο. Αντιθέτως είναι μάλλον δύσκολο. Τώρα αν αυτό είναι κακό, το αφήνω στην κρίση των αναγνωστών. Είναι όμως δίκαιο. Κρίνει τους άξιους, αλλά το κυριότερο κρίνει τους ικανούς. Ικανός είναι αυτός ο οποίος θέτει έναν στόχο και έχει την ικανότητα να συγκεντρώνεται στον σκοπό του, στην επίτευξη δηλαδή του στόχου.

Φωτεινό παράδειγμα σε όλη μου την ζωή, και πηγή έμπνευσης θα παραμείνει μία συμμαθήτρια που είχα. Με δύο μεγάλα παιδιά που σπούδαζαν, κατέθεσε αίτηση στο Πανεπιστήμιο γιατί δεν ήθελε να κάθεται σπίτι. Η σχέση της με την πληροφορική; ΚΑΜΙΑ. Τα μαθηματικά; το μεγάλο της πρόβλημα. Στην πρώτη συνάντηση (ΟΣΣ για τους επαΐοντες) συζητούσαμε με τον καθηγητή για ένα πρόβλημα δυαδικής άλγεβρας και σε κάποια στιγμή λέει κάποιος: ένα και ένα ίσον μηδέν….. Εκείνη τότε πετάγεται επάνω και λέει: Θέλετε να με τρελάνετε; Σας ακούω τόση ώρα, δεν καταλαβαίνω τίποτα από ότι λέτε, και από πάνω θα με κάνετε να ξεχάσω και αυτά που ξέρω, άκου ένα και ένα ίσον μηδέν, που το βρήκατε αυτό πάλι; Και όμως έβγαλε το Πανεπιστήμιο. Με επιμονή, με υπομονή και με ανεπανάληπτο πείσμα. Και ας υπήρξε καθηγήτρια που την έκοψε με 4,85 !!

Για μένα το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο εκτός του ότι μου άνοιξε μία πόρτα στην ζωή που δεν την ήξερα καν, αντιπροσωπεύει την άλλη Ελλάδα. Μία χώρα μακριά από την τηλεόραση και τα ουρλιαχτά της, μακριά από αναξιοκρατία, διαπλοκή, μιζέρια, ελάχιστη προσπάθεια.
Δείχνει ότι υπάρχουν καλά πράγματα σε αυτόν το τόπο, απλώς δεν τα δείχνουν οι ειδήσεις των καναλιών.