Σημειολογική παρατήρηση για το «Εύχομαι στους δημότες μου»

Γιατί ανατριχιάζει κάποιος με αυτό το «μου»; Γιατί αυτό το «μου» διατρέχει αιώνες Ιστορίας.

Γιατί οι δημότες δεν ανήκουν σε κανέναν. Δημότης, είναι αυτός που ανήκει στον Δήμο και μόνον, ο πολίτης, εν ονόματι του οποίου ο δημοκρατικά εκλεγμένος κυβερνά. Αντιθέτως, o Ιούλιος Καίσαρας (ως αυτοκράτωρ, γιατί ξεκίνησε και αυτός ως εκλεγμένος), ο Λουδοβίκος (l'état, c'est moi), και άλλοι αντίστοιχοι αμετροεπείς, θεωρούσαν τον λαό κτήμα τους. Παραδοσιακά στις αυτοκρατορίες δεν υπήρχαν πολίτες, αλλά υποκείμενα που άνηκαν στον αυτοκράτορα, χωρίς δικαίωμα και νομή του εαυτού τους (Το αγγλικό subject, υποδηλώνει ακριβώς αυτό). 

Χύσαμε λοιπόν αίμα, κάναμε  επανάσταση και διώξαμε τον Οθωμανό, διώξαμε τους Βασιλείς, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν μας κατσικωθεί στο κεφάλι ποτέ ξανά κάποιος που θέλει να εύχεται στους «δημότες του». 

Πιθανότατα ούτε καν κατάλαβες τι ξεστόμισες. Πιθανότατα δε μπορείς να καταλάβεις πόσο βιάζεις την Ιστορία και την γλώσσα μας με αυτό που είπες. Δεν φταις εσύ, τόσο μπορείς.

Το ερώτημα μου απευθύνεται προς όλους αυτούς γύρω σου, που εμφορούνται δημοκρατικών ιδεωδών: Κανείς σας δεν το είδε; Κανείς δεν προσβάλλεται;  Και στην ερώτηση «Καλά, ένα μου σε πείραξε;», απαντώ με το ότι στο «ήξεις αφήξεις ουκ εν πολέμω θνίξεις» σημασία έχει που βάζεις ένα τόσο δα κόμμα, όχι κοτζάμ «μου»…