Ένα καλύτερο αύριο για την Σκιάθο

Στο γενέθλιο μου νησί, στην Σκιάθο,  προσπαθώ να καταλάβω τι πηγαίνει στραβά; Τι λείπει; Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να φέρει ένα καλύτερο αύριο για μας και τα παιδιά μας;

Όπως και να το κοιτάξεις, όπως και να το δεις, αυτό που λείπει από την μικρή μας περιχαρακωμένη κοινωνία είναι η προοπτική, η στοχοθεσία, το που θέλουμε να πάμε, και πως θα πάμε μέχρι εκεί. Ο τόπος μου δίνει την εντύπωση ότι αρμενίζει δίχως σκοπό, δίχως ρότα, δίχως πυξίδα· απλώς ταξιδεύουμε, να περνάει ο καιρός μας…

Και πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις στρατηγικής και χάραξης κατεύθυνσης τα βλέμματα στρέφονται στους προεστούς, στους αρχηγούς, στους εκλεγμένους.

Και εκεί η Σκιάθος έχει ένα έλλειμμα, μεγάλο έλλειμμα. Έχει έλλειμμα όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, αφού εξ αυτού (του αποτελέσματος δηλαδή) κρίνονται οι πολιτικοί. Το γιατί είναι μία κουβέντα· το τι θέλουμε είναι μία άλλη· εγώ θέλω να ασχοληθώ με το τι θέλουμε γιατί απλώς αυτό είναι το μέλλον, ενώ το γιατί είναι παρελθόν. Και το παρελθόν το βαριέμαι. Το παρελθόν είναι για τους μεμψίμοιρους και τους αναποτελεσματικούς. Το μέλλον είναι για τα παιδιά και για αυτούς που ονειρεύονται.

ΤΙ μπορούμε λοιπόν να κάνουμε για να διορθώσουμε τον τόπο; Τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε αύριο, σήμερα, τώρα αν θέλουμε αυτός ο τόπος να αρχίσει σήμερα κιόλας να ξημερώνει σε ένα καλύτερο αύριο;

Χρειαζόμαστε σίγουρα άλλους ηγέτες, άλλης μορφής, άλλης κοπής, άλλης «φτιαξιάς». Χρειαζόμαστε ανθρώπους με όρεξη, ανθρώπους που επιτέλους θα έχουν ένα όνειρο, ένα όραμα και δεν θα περιδιαβαίνουν απλώς αυτάρεσκα πάνω-κάτω στο μουράγιο κοιτώντας τον κόσμο γύρω τους.

Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μπορούν επιτέλους να «κάνουν την δουλειά», να  «σπάσουν αυγά», να πουν και κανένα όχι, να χτυπήσουν και κανένα χέρι στο τραπέζι, να στείλουν και καναδυό λαμόγια σπίτι του, να σταματήσουν να εκμεταλλεύονται τους δημόσιους πόρους για όφελος δικό τους και των κολλητών τους.

Πάνω και πέρα όμως από τα παραπάνω που τα θεωρώ αυτονόητα, αυτό που πρέπει να γίνει σήμερα στη Σκιάθο, είναι να κινητοποιηθούμε ως κοινωνία. Πρέπει άμεσα να υπάρξει ένα νέο καθολικό κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο θα συμφωνήσουν όλοι οι κοινωνικοί εταίροι, οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, όλοι οι εμπλεκόμενοι. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο έξω από κομματικές αγκυλώσεις, μικροπολιτικές και μικροσυμφέροντα, αυτά δηλαδή τα κακά που χρόνια τώρα τρώνε το μεδούλι του τόπου. Πρέπει άμεσα ως κοινωνία να βρούμε μία γραμμή πλεύσης, μία ρότα, ένα σκοπό, και εντέλει την απούσα μέχρι τώρα προοπτική.

Ίσως τα παραπάνω να φαίνονται δυσνόητα και αφηρημένα, αλλά δεν είναι. Αντιθέτως είναι τα απαραίτητα χειροπιαστά βήματα που χρειάζονται για να ανατρέψουμε μία δύσκολη και δυσάρεστη κατάσταση.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να γίνει, πάνω και πέρα από πολιτικούς συνδυασμούς, είναι να βρούμε επιτέλους τον τρόπο της μίνιμουμ συνεννόησης, της κοινωνικής ειρήνης που οδηγεί στην κοινωνική ευημερία. Πρέπει να κινητοποιηθούν άνθρωποι με όρεξη, όχι σε πολιτικό επίπεδο, αλλά σε καθημερινό. Άνθρωποι που ξέρουν, να οργανώσουν ημερίδες, ενημερώσεις, σεμινάρια για θέματα άμεσα που  μας απασχολούν όλους. Πως κάνουμε οικονομία στα αναλώσιμα ενός εστιατορίου, πως θα είμαστε πιο ευγενικοί και αποτελεσματικοί με τους πελάτες, πως πρέπει να είμαστε ντυμένοι, πως, πως, πως. Χιλιάδες θέματα, ιδέες και προτάσεις περιμένουν τον χειμώνα να υλοποιηθούν. Να ξεκολλήσουν οι άνθρωποι από το σπίτι να βγουν από την απομόνωση, να κινητοποιηθούν.

Πάνω από όλα, οι άνθρωποι που θα συμμετέχουν σε αυτά τα πράγματα θα έχουν καταφέρει ήδη το αδιανόητο: θα έχουν ιδρύσει αυτό που ονόμασα κοινωνική συμμαχία. Σε αυτή την συμμαχία μπορούν να συμμετέχουν όλοι εκτός από τους ιδιοτελείς, αυτούς που νοιάζονται για το μικροσυμφέρον τους, αυτούς που υποταγμένοι σε άρματα διαπλοκής και ατομικού συμφέροντος δεν πρόκειται να ασχοληθούν με το κοινό καλό και με το αύριο του τόπου. Το μόνο που ενδιαφέρει αυτή την ομάδα ανθρώπων που λυμαίνονται σήμερα τον τόπο είναι η διατήρηση των προνομίων τους και η συνέχιση του προσπορισμού χρημάτων από τις τουλάχιστον αμφιλεγόμενες δραστηριότητες τους.

Όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να ιδρύσουμε μία συμμαχία, ένα τόξο δυνάμεων. Σε αυτόν το συνασπισμό πρέπει οι συμμετέχοντες να συμφωνήσουν ότι βασική προτεραιότητα θα είναι η αλλαγή αυτού του νοσηρού καθεστώτος που επικρατεί στο νησί. Να αλλάξουμε αυτό το τέλμα, το αδιέξοδο, αυτή την απουσία προοπτικής. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να συμφωνήσουν σε μία βασική πλατφόρμα, να συμφωνήσουν δηλαδή ότι αυτό που προέχει σήμερα δεν είναι οι προσωπικές φιλοδοξίες, έριδες, αντιμαχίες, αλλά πώς να κάνουμε τον τόπο καλύτερο, πώς να φύγουμε από την στασιμότητα και να ξεκινήσουμε ξανά προς τα μπρος.

Συμφωνώντας σε αυτό, τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία πλέον, ούτε οι μικροπολιτικές. Σημασία έχει το μέλλον του τόπου. Και αυτό θα γίνει όπως προανέφερα πέρα από πολιτικές σκοπιμότητες, πάνω από προσωπικές έριδες, έξω από τους παρωχημένους κομματικούς στρατούς και συνδυασμούς που χρόνια τώρα λυμαίνονται τον τόπο, αρθρώνουν τον ίδιο ξύλινο λόγο και λένε όχι σε όλα μόνο και μόνο γιατί μίζεροι και κακεντρεχείς καθώς είναι θέλουν να παραλάβουν το χάος και το τίποτα για να φαίνονται αυτοί καλύτεροι.

Μπορούν να γίνουν τα παραπάνω;

Από εμάς εξαρτάται, από τον καθένα μας. Εξαρτάται επίσης από όλους αυτούς που «ανακατεύονται με τα κοινά» και που έχουν καταφέρει να μπουν σε αυτό το αδιέξοδο τούνελ που περιέγραψα χάνοντας την γενική εικόνα του νησιού. Υπάρχουν επίσης πολλοί νέοι άνθρωποι με όρεξη πραγματική, με όραμα, οι οποίοι φοβισμένοι από το συρφετό που βλέπουν στέκονται στην άκρη και κοιτούν αμήχανα· Ε, λοιπόν «φταίνε» και αυτοί ! Θα πρέπει και αυτοί να φωνάξουν, να πιέσουν, να αρθρώσουν τον διαφορετικό λόγο και άποψη, αλλά το κυριότερο είναι ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να αφήνουν τον τόπο βορά στους λαϊκιστές, τους ατάλαντους και τα τσακάλια της εξουσίας…