Το αυτοεκπληρούμενο της καταστροφολογίας

Εάν αρχίσω και φωνάζω «…καταστροφή-καταστροφή, θα πτωχεύσουμε, θα πεινάσουμε, θα μας κλέψουν, θα μας σκοτώσουν…» κτλ, υπάρχουν δύο επιλογές:

1. Αν πράγματι πτωχεύσουμε, τότε περιχαρής μπορώ να δηλώσω, «Σας το έλεγα εγώ…» λες και κάτι έγινε, δηλαδή εγώ πρέπει να αισθανθώ καλύτερα που πτωχεύσαμε και εσύ το ήξερες; Επίσης κοίτα τι καλός που είμαι που προβλέπω τόσο καλά το μέλλον.

2. Αν δεν πτωχεύσουμε, τότε αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε μένα που φώναζα τόσο δυνατά και συνετιστήκαμε όλοι και ευτυχώς την τελευταία στιγμή γλυτώσαμε την πτώχευση.

Αντίθετα, το θετικό, το καλό, πρέπει να το εκπληρώσεις για να θεωρείται ότι η υπόσχεση έγινε πράξη.

Π.χ. αν ο μηχανικός του πλοίου υποσχεθεί αύξηση της ωριαίας ταχύτητας κατά 10% θα πρέπει στο δεκάωρο ταξίδι μας να φτάσουμε μία ώρα αρχύτερα.

Επίσης αν ο μάγειρας υποσχεθεί διπλές μερίδες, οι πεινασμένοι ναυτικοί σίγουρα θα θυμούνται το μέγεθος της χθεσινής μερίδας και θα την συγκρίνουν με την σημερινή.

Αντίθετα αν ο Α’ μηχανικός ανέβει στο κατάστρωμα και αρχίσει να φωνάζει «Βουλιάζουμε, βουλιάζουμε…» μπορούν να συμβούν δύο τινά:

Ή που θα βουλιάξουμε και ανεβασμένοι όλοι πάνω στην σχεδία, ακόμη και ο ίδιος που φώναζε, θα μας λέει «σας το έλεγα εγώ…», λες και τα σκυλόψαρα τώρα θατονε λυπηθούνε,

Ή που θα γλυτώσουμε το βούλιαγμα, και κορδωτός και με το πηγούνι ψηλά ο Α’ Μηχανικός θα μας υπενθυμίζει ότι αυτός μας προειδοποίησε εγκαίρως, άσχετα αν αυτός ήταν στην κουβέρτα και γκάριζε, ενώ ο Β’ & Γ΄ μηχανικός φτιάχνανε την αβαρία και γεμίσανε τα χέρια τους γράσο…