Πως μάθαμε να σκεφτόμαστε τόσα χρόνια

Εδώ και πολύ καιρό έβλεπα στο καλάθι των περιοδικών της μητέρας μου το αντίτυπο του περιοδικού που εξέδιδε ο δήμος Σκιάθου «Με του βοριά τα κύματα». Πληροφορήθηκα ότι τον τελευταίο καιρό σταμάτησε η έκδοση του, πιθανότατα γιατί ήταν έργο του προηγούμενου δημάρχου...

Αναγκαστικά το μελετούσα κάθε φορά που έβλεπα ένα καινούριο αντίτυπο.

Όλο αυτόν τον καιρό που το διάβαζα μου έδινε την ίδια ακριβώς εντύπωση:

Ότι έγινε μία δοξολογία όπου παρέστησαν ο δήμαρχος και σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο, όπου φυσικά έβγαλαν τις σχετικές φωτογραφίες, και ότι έγινε μία εκδήλωση για τον Παπαδιαμάντη όπου παρέστησαν οι ίδιοι –μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- άνθρωποι.

Αναρωτιέμαι, ποιος ακριβώς το διάβαζε αυτό το περιοδικό; Τι ακριβώς εξυπηρετούσε εκτός από το προφανές, δηλαδή έναν (ακριβό και πολυέξοδο) τρόπο «ευλογήματος της γενειάδας» του δήμαρχου με χρήματα των πολιτών;

Δεν διάβασα ποτέ σε αυτό το περιοδικό ένα άρθρο γνώμης, ένα άρθρο που να παρεμβαίνει στην σύγχρονη πραγματικότητα, μία άλλη φωνή, κάτι που να δικαιολογεί την ύπαρξη του. Τίποτα άλλο εκτός από το λιβάνισμα των κρατούντων και αυτού του δύσμοιρου Παπαδιαμάντη.

Ο οποίος Παπαδιαμάντης όσο σεμνός και ταπεινός ήταν, όσο και αν εν ζωή απέφευγε τους αστούς, τους καθωσπρέπει και όλο αυτόν τον συρφετό, και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να κάθεται στην ταβέρνα αποτραβηγμένος και σίγουρα σκεπτόμενος το επόμενο διήγημα του, βλέποντας τους ανθρώπους του λαού και του μόχθου να πίνουν ρετσίνα και ρακή δίπλα του, αυτός ο Παπαδιαμάντης καταδικάστηκε να γίνεται αντικείμενο σχολιασμού σε κάτι τέτοια άνευρα, άχρωμα και άοσμα περιοδικά όπου όλοι μιλούν για εκείνον, όλοι τον αναλύουν, τον σημειολογούν και τον ερμηνεύουν, και κανείς δεν ασχολείται με το έργο του αυτό καθεαυτό!

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι θα ήταν πολύ καλύτερα για τον δήμο Σκιάθου αφού σταμάτησε την έκδοση της προπαγανδιστικής φυλλάδας, να ξεκινήσει το σοβαρό και απαραίτητο έργο της ψηφιοποίησης του συνόλου του έργου του Παπαδιαμάντη. Αν δεν κάνω λάθος, λόγω της παλαιότητας του έργου του, δεν υπάρχουν πλέον συγγραφικά δικαιώματα, άρα γίνεται πολύ εύκολος στόχος να ενταχθεί το έργο στο ΕΣΠΑ. Η ψηφιοποίηση του έργου του θα δώσει νέα ώθηση στην ανάγνωση τους από την νέα γενιά ανθρώπων, μέσω των φορητών συσκευών ανάγνωσης που σε λίγα χρόνια θα κατακλύσουν την αγορά.

Επίσης στο ίδιο έργο ψηφιοποίησης θα πρέπει άμεσα να ενταχθούν:

• Η ψηφιοποίηση και χαρτογράφηση σε υψηλή ανάλυση της πόλης της Σκιάθου. Γνωρίζω ότι δεν υπάρχει καν πολεοδομικός χάρτης της πόλης στον δήμο και κανείς δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάτι για αυτό. Δεν υπάρχουν καν αποτυπωμένοι οι δρόμοι της πόλης της Σκιάθου!
• Η ψηφιοποίηση του συνόλου του νησιού σε χάρτες υψηλής ακρίβειας σε συνδυασμό με το Google Earth ώστε να παρέχεται στον επισκέπτη η δυνατότητα εικονικής περιήγησης με ακρίβεια μερικών μέτρων σε όλο το νησί. Ιδιαίτερη βαρύτητα φυσικά πρέπει να δοθεί σε αρχαιολογικούς τόπους, μνημεία, εκκλησίες που πρέπει τάχιστα να αναπαρασταθούν σε 3-D αν είναι δυνατόν. Μαζί με αυτά θα αποτυπωθούν με ακρίβεια και τα μονοπάτια πεζοπορίας που έχουν δημιουργηθεί.
• Η ψηφιοποίηση και καταγραφή όλου του οπτικοακουστικού υλικού που υπάρχει και συνδέεται με την Σκιάθο.  Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψη μου (συγχαρητήρια στην Παρασκευή Κουτούμπα για την ανάρτηση) η ταινία του John Ingram, «Μιχάλης», του 1956 στην οποία απεικονίζεται η Σκιάθος της εποχής. Επίσης υπάρχουν ταινίες όπως η «Φόνισσα», και φυσικά το νεώτερο “Mamma Mia”. Όλα αυτά πρέπει να συγκεντρωθούν, με τις απαιτούμενες άδειες φυσικά και να διατίθενται σε διάφορες μορφές σε επισκέπτες του νησιού και του δικτυακού τόπου του δήμου.

Αυτό που επιθυμώ να αλλάξει στον Δήμο Σκιάθου αλλά και στην χώρα γενικότερα είναι όλες αυτές οι νοοτροπίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση ενός τέτοιου περιοδικού. Ελπίζω πως όλοι οι υποψήφιοι, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν στον τόπο έχουν γνώση και άποψη για ποιο πράγμα ομιλώ.....