Η χαλίφισα και ο χαλίφης: Ένα παραμύθι από τα βάθη της Ανατολής

Μία φορά και έναν καιρό, ήταν μία χαλίφισα. Αυτή η χαλίφισα χαλιφούσε, ήταν δηλαδή χαλίφισα σε ένα μικρό απομονωμένο χαλιφάτο, κάπου στην μέση μίας μικρής και μάλλον διεφθαρμένης χώρας της Ανατολής.

Ικανή και καπάτσα καθώς ήταν, η χαλίφισα χαλιφούσε για πολλά χρόνια. Ήταν επίσης μάλλον εγωκεντρική, λίγο υπερφίαλη και πολλές φορές ισχυρογνώμων σε σημείο ενοχλητικό, αλλά οι χαλιφούμενοι, οι υπήκοοι της δηλαδή, θεωρούσαν τον εγωκεντρισμό της ικανότητα και εμπιστοσύνη σον εαυτό της, το υπερφίαλο του χαρακτήρα της αποτέλεσμα της σοβαρής άποψης της για τον κόσμο και την ισχυρογνωμοσύνη της δείγμα γνώσης και ευρυμάθειας. Και στο κάτω-κάτω βολευόντουσαν και εκείνοι, θες γιατί μία χαρά τους άρεσε ο τρόπος που τους χαλιφούσε, λίγο απολυταρχικά, λίγο σκληρά, λίγο χωρίς να τους ρωτάει, τραβούσε η χαλίφισα κατά που ήθελε και εκείνοι ούτε πολυνοιαζόντουσαν, ούτε σκοτιζόντουσαν.

Είχαν βλέπεις και τα χαλιά. Ποια χαλιά; Μα χαλιά έφτιαχναν οι χαλιφούμενοι. Όλοι τους. Ήταν διάσημο στα πέρατα της γης το χαλιφάτο τους για τα περίφημα χαλιά του και τα αγόραζαν σε όλες τις αγορές του κόσμου. Αντιπροσώποι ερχόντουσαν να παραγγείλουν χαλιά, και να τα πάρουν περίμεναν. Τώρα βέβαια κοψοχρονιά τα παίρνανε, αλλά ποιος νοιαζόταν; Αφού αγόραζαν όλο το προϊόν, ακόμα και τον κατιμά, κανένας δε ρωτούσε, όλοι φχαριστημένοι ήτανε. Και δώστου παραγγέλνανε και άλλα χαλιά οι αντιπροσώποι, και δώστου υφαίνανε οι αργαλειοί. Νιοί γέροι και γριές, στον αργαλειό με τα μούτρα πέσαν όλοι. Παρατήσαν τα πρόβατα, παρατήσανε τις χουρμαδιές, τις καρύδες και το εμπόριο ζαφοράς, και μάθανε όλοι να φτιάχνουνε χαλιά. Τα παιδία τους δεν νοιαζόντουσαν να μάθουν τίποτα άλλο, χαλιά αρκούσε να μαθαίνανε να υφαίνουν, και το πρόβλημα τους λυμένο το είχαν.

Χαλιφούσε λοιπόν χρόνια η χαλίφισα, είχε μαζέψει γύρω της τους αιώνιους παρατρεχάμενους, μάντεις, ζογκλέρ, αστρολόγους, φίλους και υποταχτικούς. Μαζί τα συζητούσανε τα προβλήματα του χαλιφάτου, τα κλώθαν, τα γυρίζαν, και αποφάσεις παίρνανε. Και οι χαλιφούμενοι μία χαρά τα βλέπανε όλα, αρκεί πελάτες για τα χαλιά να είχανε.

Βέβαια η χαλίφισα είχε και οχτρούς. Αρκετούς οχτρούς. Ο μεγαλύτερος ήταν εκείνος ο αιώνιος που θέλει να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Και ούρλιαζε και φώναζε, και γυρνοκοπούσε στους μαχαλάδες και στις ρούγες και έσουρνε τα σχολιανά της στην χαλίφισα. Ψεύτη την ανέβαζε, κλέφτη τηνε κατέβαζε. Και με χίλιους δυό τρόπους, την καρέκλα της να ροκανίσει προσπαθούσε, και χαλίφης στην θέση του χαλίφη, ή μάλλον της χαλίφισας, να γενεί.

Μία μέρα λοιπόν, κάποιος από τους χαλιφούμενους, αποφάσισε να πάει στον κατή να παραπονεθεί για την χαλίφισα. Εμ, δεν είχε κάνει και λίγα. Οχτρούς πολλούς είχε πλέον στο χαλιφάτο της. Μία και δυό το λοιπόν, ο χαλιφούμενος πήγε και κατηγόρησε την χαλίφισα για πράματα πολλά στον κατή.

Ο κατής την κάλεσε λοιπόν την χαλίφισα να του απολογηθεί. Και εκείνη μαθημένη καθώς ήταν στην αλαζονεία και στην έπαρση, τις συμβουλές από τους μυστικοσύμβουλους προτίμησε να ακούσει και το κεφάλι της το τις πιο πολλές φορές αγύριστο. Περιφρόνησε λοιπόν τον χαλιφούμενο, περιφρόνησε και τον κατή και με ύφος βαριεστημένο αφού απάντησε με βαριά καρδιά στις ερωτήσεις του κατή, γύρισε στον οντά και πάτησε έναν αργιλέ και άλλο δεν σεκλετίστηκε.

Εντωμεταξύ, ο γνωστός μας, αυτός ντε που ήθελε να γίνει χαλίφης στην θέση της χαλίφισας, αποφάσισε ότι χρυσή ευκαιρία ήταν αυτή να διώξει την χαλίφισα, να την διαπομπεύσει και αφού καταφέρει και τηνε διώξει, ποιος ξέρει, μέχρι χαλίφη επιτέλους μπορεί να τονε κάνουνε.

Βάλθηκε το λοιπόν με δύναμη πολλαπλάσια να διαβάλει την χαλίφισα και να προσπαθεί να κάνει τον κατή να τηνε διώξει, να τηνε πάψει δηλαδή. Στον βεζύρη πήγε, στον κατή πήγε, κατηγόριες μεγάλες για την χαλίφισα ξεστόμιζε. Πες, πες, δεν ήθελε πολύ και ο κατής που θυμωμένος ήτανε με την χαλίφισα που πολύ βαριεστημένα του απάντησε όταν τηνε ρωτούσε, και έτσι την έβγαλε την απόφαση:
Να την πάψουνε λέει την χαλίφισα πρέπει, γιατί πολλά δίκαια είχε ο χαλιφούμενος που τηνε κατηγόρησε.

Και τηνε πάψανε την χαλίφισα.

Αλλά όπως φάνηκε μετά, εκείνος που ήθελε να γίνει χαλίφης στην θέση της χαλίφισας, δεν τα υπολόγισε καλά τα πράματα. Γιατί εκείνονε χαλίφη δεν θα τονε κάνανε. Χαλίφης έπρεπε να γίνει ένας από αυτούς που είχε για υπουργούς της η χαλίφισα.

Ψηφίσανε το λοιπόν οι υπουργοί της χαλίφισας, ενωμένοι όλοι απέναντι σε αυτόν που ήθελε να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη, γιατί έτσι γίνεται πάντα στην ζωή. Άμα σου δείξουν τον οχτρό, τότε αναγκαστικά γίνεσαι φίλος με όλους τους άλλους απέναντι στον κοινό οχτρό. Έτσι κάνανε και αυτοί. Αφού αυτόν που έδιωξε την χαλίφισα τους δείξανε για οχτρό, δεν μπορούσανε μετά χαλίφη να τονε κάμουνε.

Και ψηφίσανε οι υπουργοί, και βγάλανε καινούριο χαλίφη ένα καλό παιδί.
Ήτανε πραγματικά καλό παιδί. Δικό μας, παιδί του λαού. Με τα πασούμια του, με τις δουλειές του, χαλιά μεγάλα έφτιανε και μοσχοπουλούσε και αυτός, όπως όλοι οι άλλοι.

Και μέχρι να καταλάβει εκείνος πως χαλιφούνε, και οι χαλιφούμενοι ποιος τους χαλιφίζει, ήρθε η ώρα να ξαναδιαλέξουνε χαλίφη.
Και εκείνος που ήθελε να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη πιά και όχι της χαλίφισας, πίστεψε πως επιτέλους ήρθε η ώρα του. Βγήκε και πήρε πόρτα-πόρτα τους κατοίκους του χαλιφάτου. Τους έταξε, τους κανάκεψε, τους πρόγκηξε. Δεμένο το είχε επιτέλους το χαλιφηλίκι.

Αλλά φαίνεται ότι η μοίρα τα είχε αλλιώς γραμμένα. Οι χαλιφούμενοι το καλό παιδί που έφτιανε τα μεγάλα χαλιά ξανακάνανε χαλίφη. Θες γιατί δεν συγχωρέσανε ποτέ στον άλλον που πήγε στον κατή και στον βεζύρη και έδιωξε την χαλίφισα, θες γιατί εγωιστής, σκληρός και υπερφίαλος τους φαινότανε, ίδιος και απαράλλαχτος με την χαλίφισα, και πάλι δεν τονε διαλέξανε για χαλίφη. Τη μούρη του γυρίσανε, την ψήφο τους δεν του τηνε δώκανε.

Και έτσι, μας έμεινε ξανά ο καινούριος χαλίφης με τα μεγάλα χαλιά.
Καλός, αγαθός, ομιλητικός, όπου τσαγερία και κόσμος, πρώτον τον έβρισκε να πίνει αργιλέ παρέα με τους χαλιφούμενους.

Πέρασαν τα χρόνια, άρχισαν οι εμπόροι να μην αγοράζουν χαλιά έτσι όπως τα αγοράζαν πιο παλιά. Άρχισαν να αφήνουν τον κατιμά, να διαλέγουν αρχίσαν, να ζητάνε συγκεκριμένα χρώματα και σχέδια. Και δεν ξέρανε όλοι οι χαλιφούμενοι πώς να τα φτιάξουν. Αρχίσανε μερικοί να γίνονται πιο πλούσιοι γιατί καλές συμφωνίες είχανε με τους εμπόρους και άλλοι να μην πουλάνε ούτε ένα χαλί, και να μένουν πολλά χαλιά απούλητα.

Και ο καινούριος τους χαλίφης, πολλά μπουνταλάς τους φαινότανε τώρα, άρχισαν να μην τον πολυθέλουνε. Να τονε κατηγοράνε ξεκίνησαν, για πολλά και διάφορα.
Το κυριότερο όμως ήταν ότι τώρα πια ήτανε πολλοί αυτοί που θέλανε να γίνουνε χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Αυτός ο καινούριος πολλά εύκολος τους φαινότανε, δεν τους έδειξε να έκανε και καμία δύσκολη δουλειά. Αφού την έκανε ετούτος, γιατί να μην μπορούσανε και άλλοι να τηνε κάμουνε;

Αυτό ήταν και το μεγάλο πρόβλημα στο χαλιφάτο τώρα. Παλιά, όσο χαλιφούσε η χαλίφισα, φρόντιζε να δείχνει πόσο δύσκολο και κοπιαστικό ήτανε να χαλιφίζει. Πολύ τηνε σεβόντουσαν οι χαλιφούμενοι και την κρυφοφοβόντουσαν κιόλας.
Ετούτος εδώ ο χαλίφης, καθημερινός και προσιτός καθώς ήταν, δεν ήτανε αυτό που τόσο καιρό είχανε μάθει ότι πρέπει να είναι ο χαλίφης.

Και ξαναήρθε η ώρα να διαλέξουνε και πάλι χαλίφη, οι χαλιφούμενοι.
Η χαλιφισα πήγε στον βεζύρη, πήγε στον κατή, τους πήγε χαρτιά, τους μίλησε, τους έδειξε πως λάθος πολύ ήτανε η απόφαση εκείνη του κατή να τηνε πάψει.

Και ο βεζύρης έβγαλε απόφαση, πως ναι, λάθος έκανε ο κατής που την έπαψε την χαλίφισα τότε. Και πως τώρα, μπορεί αν θέλει, έχει το δικαίωμα, αν δηλαδή τηνε διαλέξουνε οι χαλιφούμενοι, ναι, να ξαναγίνει χαλίφισα.
Φυσικά η χαλίφισα άλλο που δεν ήθελε.
Τόσο καιρό δεν είχε ξεχάσει. Δεν είχε σταματήσει.
Έτσι και αλλιώς στον καφενέ της έμπαινε όλο το χαλιφάτο. Ά, έφτιανε καλό καφέ η πρώην χαλίφισα. Τον καλύτερο. Με δικό της χαρμάνι και μυστική συνταγή, κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την τέχνη της στον καφενέ και στο σερβίρισμα του καφέ της.

Μάζεψε λοιπόν τους παλιούς τους υπουργούς της κοντά της, αφού κακά τα ψέματα, εκείνη τους είχε κάνει υπουργούς, διάλεξε και μερικούς καινούριους, κολακευμένοι ήταν αυτοί όλοι που η παλιά καλή χαλίφισα τους διάλεξε για καινούριους υπουργούς. Τους υποσχέθηκε επίσης η χαλίφισα πως άλλαξε, κατάλαβε τα λάθη της, την αλαζονεία που είχε και το αγύριστο του κεφαλιού, και υποσχέθηκε πως αποδώ και πέρα θα χαλιφίζει αλλιώς, θα ρωτάει τους υπουργούς της, θα τους συμβουλεύεται, και πως θα τους αφήνει να κάνουνε και αυτοί του κεφαλιού τους, και δεν θα κάνει εκείνη μόνο του δικού της.
Δηλαδή εδώ που τα λέμε, αντί να έχουνε οι χαλιφούμενοι να αντέξουνε τις δικές της ξεροκεφαλίες, τώρα θα έχουνε και τις ξεροκεφαλιές των υπουργών της.
Καλά ξεμπερδέματα.

Και οι υπόλοιποι;
Ξεχάσαμε να αναφέρουμε ότι αποφασίσανε και άλλοι να προσπαθήσουνε να γίνουνε χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Γιατί είπαμε ότι αφού κοντέψανε τα πράματα, κοντέψανε και οι απαιτήσεις, οι προσδοκίες.
Οι χαλιφούμενοι όμως είχαν γνώση και κρίση και παρόλα τα ζόρια που είχαν με τα απούλητα χαλιά, θα αποφασίζανε έτσι όπως έπρεπε, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


ΠΕΡΙΤΤΟ ΝΑ ΠΩ, ΟΤΙ ΤΟ ΓΡΑΠΤΟ ΑΥΤΟ, ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ, ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, τόπους και πράγματα, είναι τυχαία.
Όποιος δε προσπαθήσει να κάνει διάφορους συσχετισμούς με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, θεωρώ ότι έχει συγκεκριμένες σκοπιμότητες και στόχους.


Το δίδαγμα της ιστορίας:

Η πολιτική είναι μία πανάρχαιη και λεπτεπίλεπτη, ντελικάτη τέχνη. Όποιος την προσεγγίζει με φωνές, κύμβαλα και αλαλαγμούς τελικά μένει με την ηχώ των θορύβων που παράγει.
Επίσης η πολιτική είναι ακριβώς ίδια με το σκάκι. Και λένε ότι στο σκάκι αν θες να έχεις σοβαρές ελπίδες νίκης, ή τουλάχιστον μη ήττας, πρέπει να μάθεις να βλέπεις σε ένα βάθος δέκα κινήσεων. Το να μην αντιλαμβάνεσαι ότι αν κάνεις μία κάποια κίνηση, ο αντίπαλος θα κάνει μία άλλη αντίστοιχη, καθοδηγούμενη από την δική σου, και εσύ με την σειρά σου θα έχεις συγκεκριμένο περιθώριο απαντήσεων και ούτω καθεξής, στην ζωή πολλές φορές είναι διασκεδαστικό και αναζωογονητικό. Στην πολιτική είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα σε οδηγήσει σε αδιέξοδο και τελικά στην ήττα.


Όταν δε οι πολίτες επιλέγουν βάσει του μικρότερου κακού, τότε πράγματι έχει έρθει η ώρα για άλλα πράγματα.

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο παραμύθι….