Διαφωνούμε, ΔΕΝ μαλώνουμε (Εκλογές στην Σκιάθο)

Θέλω (να προσπαθήσω) να βάλω μερικά πράγματα στην πραγματική τους διάσταση:

Το ότι διαφωνούμε (με μερικούς υποψήφιους εγώ διαφωνώ κάθετα) δεν σημαίνει ότι θα μας χωρίσει το άσβεστο μίσος. Είμαστε από ένα μικρό μέρος και δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε μαλωμένοι. Δεν περισσεύει κανένας.

Κάποιοι άρχισαν να θυμώνουν μαζί μου γιατί λέει γράφω διάφορα στο νετ. Καλά μέχρι εδώ, δικαίωμα τους. Αλλά δεν φταίει κάποιος άλλος για τα γραφόμενα μου, αναλαμβάνω την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη. Όποιος θέλει να μου πει ή να γράψει κάτι, είναι ευπρόσδεκτος.

Και τέλος πάντων επειδή βλέπω τι γράφεται σε διάφορα ανώνυμα blog, εγώ συνειδητά επέλεξα να γράφω επώνυμα και να κρίνομαι φυσικά για αυτό. Το ιντερνέτ μας παρέχει ανωνυμία αλλά εμένα προσωπικά μου αρέσει να λέω και να γράφω επώνυμα. Γιατί είναι κακό αυτό; Δηλαδή το να κάθομαι και να τα λέω στο καφενείο και να μεταφέρονται άλλα αντί άλλων θα ήταν καλύτερα; Τα γράφω εδώ και όποιος θέλει με κρίνει και κρίνεται..

Εδώ πρέπει να πω ότι μπορεί να στηλίτευσα τα γραφόμενα της αγαπητής Δέσποινας Συμιακάκη, αλλά πρέπει να της αποδώσω τα εύσημα γιατί ήρθε και άνοιξε διάλογο μαζί μου (κάτι που με τιμάει ούτως ή άλλως) σε ένα προνομιακό πεδίο για μένα λόγω σπουδών και επαγγελματικής ενασχόλησης. Άρα παίζουμε στο «δικό μου γήπεδο» και μερικές φορές μπορεί να φαίνεται ότι έχω το «πάνω χέρι».

Συμπληρώνοντας πρέπει επίσης να πω ότι όπως ζήτησα από την Δέσποινα να αναρτήσει το πρόγραμμα του συνδυασμού της σε δημόσια θέα, το ζητάω και από τους υπόλοιπους υποψήφιους.

Θεωρώ απαράδεκτο να μην έχουν αυτόνομη και υπεύθυνη παρουσία στο ίντερνετ. Όπου ο καθένας θα μπορούσε να διαβάσει, να κρίνει, να διαφωνήσει, να αποφασίσει τελικά.

Για αυτό και σε προηγούμενο post έγραψα ότι κανείς από τους υποψηφίους (μέχρι τώρα) δεν μου δείχνει ότι βαδίζει στον δρόμο της ελπίδας.

Μου δίνουν όλοι τους την εντύπωση ότι θα πορευτούν με παλαιοκομματικές τεχνικές. Εκλογικά κέντρα, κακόηχες μουσικές εγκαταστάσεις να ουρλιάζουν, οι ίδιοι άνθρωποι εδώ και δεκαετίες στημένοι απέξω, σε κοιτάνε περίεργα και μετράνε «τσι θ’κοί μας, από τ’ς αλλ’νούνες». Τόνοι χαρτιού-προεκλογικού υλικού πεταμένου στους δρόμους, αφίσες κολλημένες σε κάθε στύλο, πόρτα, μάντρα με τον υποψήφιο να κοιτάει κάπου ψηλά ακουμπώντας το χέρι στο θεληματικό πηγούνι.

Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα που πρέπει να λύσουμε. Και το να μην μιλάμε στους φίλους, επειδή ξαφνικά πήγανε με «τ’ς άλλ’» δεν είναι λύση…