Ο κάθε τόπος στην Ελλάδα και πως θα αναπτύξει την διαφορετικότητα (Τα προβλήματα της Σκιάθου)

Μέρος 2ο
… του άρθρου που δημοσίευσα εδώ

Θέλω να παραθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με το πώς μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη τα συχνά επαναλαμβανόμενα τον τελευταίο καιρό περί «πράσινης ανάπτυξης», «ισόρροπης ανάπτυξης», «εναλλακτικές μορφές ανάπτυξης» κτλ.
Καταρχήν πιστεύω ακράδαντα ότι οι άνθρωποι και κατ’ επέκταση οι τόποι τους, καθορίζουν μόνοι τους την μοίρα και την τύχη τους. Και στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες κανείς δεν φαίνεται να το πιστεύει αυτό. Οι άνθρωποι απλώς διεκπεραιώνουν τα τρέχοντα, χωρίς να προσπαθούν να αλλάξουν, να βελτιώσουν, να «σπρώξουν» τα πράγματα εκεί που θέλουν. Και αυτό είναι ότι χειρότερο για μία κοινωνία. Η μη-βούληση, να μην κάνεις τίποτα και απλώς να περιμένεις. Τι περιμένεις;

Οι τόποι αλλάζουν αν οι άνθρωποι κινητοποιηθούν, τρέξουν, ενεργήσουν, παλέψουν, σπρώξουν.
Και σε αυτή την κοινωνία του παγκόσμιου δικτύου, σε αυτήν την κοινωνία της περίφημης θεωρίας του Butterfly effect (υποστηρίζει δηλαδή ότι το πέταγμα μίας πεταλούδας στο Τόκυο, προκαλεί αναταράξεις στο χρηματιστήριο στην Νέα Υόρκη) δεν μπορούμε να ασχολούμαστε ακόμη με θεωρίες και εργαλεία περασμένων δεκαετιών. Το μοντέλο των ενοικιαζομένων δωματίων – κουτιών από μπετόν, των 3S (Sea-Sex-Sun), το μπάνιο με τρεχούμενο νερό κτλ είναι επιεικώς γελοίο και μακριά νυχτωμένο.

Σε τόπους που θέλουν να διαφέρουν, απαραίτητο θεωρείται η καθιέρωση μίας ιδιαίτερης κουζίνας. Συνταγές, σπεσιαλιτέ, τοπικά παραδοσιακά προϊόντα, ανάδειξη των πρώτων υλών του τόπου θεωρούνται απαραίτητα.
Δεν χρειάζεται να αλλάξουν όλοι και όλα από την μία στιγμή στην άλλη. Κάποια εστιατόρια-ταβέρνες προσθέτουν δύο-τρεις σπεσιαλιτέ εκμεταλλευόμενοι τα τοπικά προϊόντα. Αλλά αυτά πρέπει να γίνουν με σεβασμό και μεράκι. Souvlaki-Mousaka-Greek Salad, επιτέλους τέλος.
Οι φορείς μπορούν να βοηθήσουν μετακαλώντας κάποιους σοβαρούς σεφ που να προτείνουν-δημιουργήσουν-αναδείξουν τοπικά πιάτα και γεύσεις. Αυτό σιγά-σιγά διαχέεται και προς τα κάτω.
Οι ντόπιοι παραγωγοί ή/και ψαράδες, μπορούν εύκολα να οδηγηθούν σε καλλιέργεια-παραγωγή νέων προϊόντων, παραδοσιακών και πρωτοπόρων (π.χ. τα ευρύτατα διαδεδομένα παλαιότερα «λιαστά» ή καπνιστά ψάρια, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να δημιουργήσουν αγορά για προϊόντα υποβαθμισμένα σήμερα (όπως τα φτηνά απαξιωμένα ψάρια) και φυσικά να αναδείξουν σημαντικά πλεονεκτήματα της αγοράς.
Τυποποιημένο ελαιόλαδο του τόπου με πιστοποιήσεις, ανάδειξη των ειδικών περιεχομένων του (π.χ. θειώδη που κάνουν καλό στο…), φρούτα και λαχανικά παραγόμενα στον τόπο (γιατί τον κρόκο τον λέμε Κοζάνης;) είναι βασικά όπλα σε ένα τέτοιο οπλοστάσιο διαφοροποίησης.
Η νομοθεσία της Μαγνησίας περί ουζερί, είναι πανίσχυρο εργαλείο αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα. Στην Ισπανία τα λεγόμενα Tapas Bars, κάνουν ακριβώς το ίδιο με τα δικά μας ουζερί (μικρά πιάτα με παραδοσιακούς μεζέδες) και οι τουρίστες τα θεωρούν απαραίτητο προορισμό.

Η ανάπτυξη άλλων ιδιαίτερων αγορών όπως π.χ. ο θεματικός τουρισμός, θα πρέπει να επιδιώκεται. Θρησκευτικός τουρισμός, συνεδριακός τουρισμός, είναι τομείς επικερδείς και με μακρά πνοή. Αυτό σημαίνει ότι οι τοπικές αρχές πρέπει να φροντίσουν για την δημιουργία υποδομών σε ξενοδοχεία και άλλους χώρους υποδοχής συνέδρων, πίεση σε κύκλους διοργάνωσης συνεδρίων (ταξιδιωτικά γραφεία, πανεπιστήμια κτλ) και στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό, με την κατάλληλη φυσικά στοχευμένη διαφήμιση. Για την προσέλκυση τέτοιου είδους αγορών μπορούν να γίνουν και μεγάλες προσφορές σε περιόδους χαμηλής περιόδου (Μάρτιο-Οκτώβριο) ώστε να γίνει ο τόπος ελκυστικός προορισμός.
Δημιουργία πάρκων, θεματικών χώρων, ενυδρείων, θεωρούνται αυτονόητες προσθήκες σε μέρη προσέλκυσης τουριστών. Παιδικές χαρές συντηρημένες και περιφραγμένες είναι δέλεαρ για γονείς ώστε να «κατέβουν στην πόλη». Πεζόδρομοι που να είναι πραγματικοί πεζόδρομοι επί ποινή φυλακίσεως για οποιονδήποτε εποχούμενο τους παραβιάζει. Είναι απαράδεκτο το φαινόμενο ενός πεζόδρομου όπου τα μηχανάκια κάνουν σλάλομ με κορύνες ζωντανούς ανθρώπους. Κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται και έχω δει με τα μάτια μου μέλη του δημοτικού συμβουλίου να τους παραβιάζουν θρασύτατα. Όλοι το θεωρούμε δεδομένο. Γιατί; Γιατί δεν έχουν δικαίωμα τα παιδιά μας να τρέχουν χωρίς να φοβόμαστε μήπως τα «πατήσουν»;
Όλα αυτά τα θεωρούμε τρελά και ανεφάρμοστα, ενώ δεν είναι. Απλώς χρειάζεται λίγος κοινός νους.
Τον έχουμε;