Πτυχιολαγνεία και Δημόσιο
Τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα μας υπάρχει μία καθολική καθοδήγηση και πίεση μέχρις εσχάτων στους μαθητές μας να «περάσουν σε μία σχολή».
Φορείς, γονείς, κοινωνία, ΜΜΕ σπρώχνουν τα παιδιά με κάθε τρόπο και κάθε μέσο να «πάρουν ένα χαρτί», οποιοδήποτε αρκεί να το έχουν.
Το πλήθος των εισακτέων «ξεχειλώνει» κάθε χρόνο. Τα πανεπιστήμια δημοσιοποιούν τον αριθμό των εισακτέων που μπορούν να δεχθούν και το υπουργείο ανακοινώνει πολλές φορές τριπλάσιους αριθμούς!
Κάθε φορά που ελαττώνεται ο συνολικός αριθμός των εισακτέων (όπως π.χ. συνέβη όταν ίσχυσε η βάση του 10) αυτό ανακοινώνεται με πηχυαίους τίτλους στα ΜΜΕ ως αποτυχία, ως πολύ κακό μέτρο μίας ανάλγητης κυβέρνησης που δεν θέλει να αφήσει τα παιδιά να σπουδάσουν.
Έχουμε αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί δηλαδή όλα αυτά τα παιδιά διαγκωνίζονται να περάσουν «κάπου, όπου να’ναι»;
Συμβαίνει γιατί παραδοσιακές αξίες της Ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται ακόμη εν ισχύ:
Ο γιατρός θεωρείται ακόμη «σίγουρη δουλειά» με «πολλά λεφτά», άσχετο αν χρειάζονται περίπου 10 χρόνια για να αρχίσουν να πληρώνονται αξιοπρεπώς.
Ο δικηγόρος επίσης, άσχετο αν χιλιάδες απόφοιτοι της νομικής αγωνίζονται να επιβιώσουν.
Ένα βασικός λόγος που η νεολαία επιζητά διακαώς την είσοδο στο Πανεπιστήμιο είναι ο απώτερος στόχος του Δημοσίου.
Οι νέες τεχνολογίες θεωρούνται «φάρμακο δια πάσαν νόσο».
Ο σοβαρότερος λόγος όμως είναι η περίφημη «εισαγωγή στο Δημόσιο» Όλα αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με το όνειρο που ακούν παντού γύρω τους. Να μπεις στο Δημόσιο. Με οποιοδήποτε τρόπο, σε οποιαδήποτε υπηρεσία, σε οποιοδήποτε μέρος, αρκεί να περάσεις στο Δημόσιο.
Έχουμε αναρωτηθεί πόσους φιλόλογους θα είχαμε στη χώρα αν δεν υπήρχε το δέλεαρ της εισαγωγής στο Δημόσιο και μάλιστα σε μία από τις θεωρούμενες καλύτερες θέσεις του, Καθηγητής στην Β’ βάθμια εκπαίδευση;
Τα παιδιά τα έμαθαν όλα αυτά θέλοντας και μη. Τα άκουγαν καθημερινά στο σπίτι, στο σχολείο από τους ίδιους τους καθηγητές.
Άρα, τι τους μένει να κάνουν;
Να πάρουν ένα πτυχίο, ένα χαρτί.
Και μόλις πάρουμε το χαρτί αυτό, θα δούμε τι θα κάνουμε. Ωρομίσθιος, αορίστου χρόνου και διάβασμα ξανά για την συμμετοχή στο πρώτο ΑΣΕΠ.
Όλα αυτά οδηγούν τα παιδιά να κυνηγούν το πτυχίο και τίποτα άλλο.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο, να έχουν απαξιωθεί πλήρως επαγγέλματα απαραίτητα για την εύρυθμη και αρμονική λειτουργία μίας κοινωνίας. Επαγγέλματα που και ταχύτατη επαγγελματική ανάπτυξη εξασφαλίζουν και ικανοποιητικές χρηματικές απολαβές και ελκυστικά ωράρια και κοινωνική αποδοχή έχουν.
Δεν είναι όμως στο Δημόσιο. Και δεν έχεις και καμία πιθανότητα να μπεις στο Δημόσιο.
Χάνουμε έτσι στελέχη που θα ανέπτυσσαν αγορές σοβαρές και κερδοφόρες που θα πρόσφεραν στη χώρα, στην οικονομία, στην ανάπτυξη.
Αφήσαμε τον τουρισμό στα χέρια λίγων επιτήδειων. Αφήσαμε την ναυτιλία, την εστίαση, βιοτεχνίες όπως της ένδυση, της υπόδησης, της εστίασης να περάσουν στην ανυποληψία.
Και από την ανυποληψία αυτή δύσκολα θα βγουν, δύσκολα θα αλλάξουμε συμπεριφορές, λογικές και πρακτικές. Πολύ δύσκολα…
Φορείς, γονείς, κοινωνία, ΜΜΕ σπρώχνουν τα παιδιά με κάθε τρόπο και κάθε μέσο να «πάρουν ένα χαρτί», οποιοδήποτε αρκεί να το έχουν.
Το πλήθος των εισακτέων «ξεχειλώνει» κάθε χρόνο. Τα πανεπιστήμια δημοσιοποιούν τον αριθμό των εισακτέων που μπορούν να δεχθούν και το υπουργείο ανακοινώνει πολλές φορές τριπλάσιους αριθμούς!
Κάθε φορά που ελαττώνεται ο συνολικός αριθμός των εισακτέων (όπως π.χ. συνέβη όταν ίσχυσε η βάση του 10) αυτό ανακοινώνεται με πηχυαίους τίτλους στα ΜΜΕ ως αποτυχία, ως πολύ κακό μέτρο μίας ανάλγητης κυβέρνησης που δεν θέλει να αφήσει τα παιδιά να σπουδάσουν.
Έχουμε αναρωτηθεί γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί δηλαδή όλα αυτά τα παιδιά διαγκωνίζονται να περάσουν «κάπου, όπου να’ναι»;
Συμβαίνει γιατί παραδοσιακές αξίες της Ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται ακόμη εν ισχύ:
Ο γιατρός θεωρείται ακόμη «σίγουρη δουλειά» με «πολλά λεφτά», άσχετο αν χρειάζονται περίπου 10 χρόνια για να αρχίσουν να πληρώνονται αξιοπρεπώς.
Ο δικηγόρος επίσης, άσχετο αν χιλιάδες απόφοιτοι της νομικής αγωνίζονται να επιβιώσουν.
Ένα βασικός λόγος που η νεολαία επιζητά διακαώς την είσοδο στο Πανεπιστήμιο είναι ο απώτερος στόχος του Δημοσίου.
Οι νέες τεχνολογίες θεωρούνται «φάρμακο δια πάσαν νόσο».
Ο σοβαρότερος λόγος όμως είναι η περίφημη «εισαγωγή στο Δημόσιο» Όλα αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με το όνειρο που ακούν παντού γύρω τους. Να μπεις στο Δημόσιο. Με οποιοδήποτε τρόπο, σε οποιαδήποτε υπηρεσία, σε οποιοδήποτε μέρος, αρκεί να περάσεις στο Δημόσιο.
Έχουμε αναρωτηθεί πόσους φιλόλογους θα είχαμε στη χώρα αν δεν υπήρχε το δέλεαρ της εισαγωγής στο Δημόσιο και μάλιστα σε μία από τις θεωρούμενες καλύτερες θέσεις του, Καθηγητής στην Β’ βάθμια εκπαίδευση;
Τα παιδιά τα έμαθαν όλα αυτά θέλοντας και μη. Τα άκουγαν καθημερινά στο σπίτι, στο σχολείο από τους ίδιους τους καθηγητές.
Άρα, τι τους μένει να κάνουν;
Να πάρουν ένα πτυχίο, ένα χαρτί.
Και μόλις πάρουμε το χαρτί αυτό, θα δούμε τι θα κάνουμε. Ωρομίσθιος, αορίστου χρόνου και διάβασμα ξανά για την συμμετοχή στο πρώτο ΑΣΕΠ.
Όλα αυτά οδηγούν τα παιδιά να κυνηγούν το πτυχίο και τίποτα άλλο.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο, να έχουν απαξιωθεί πλήρως επαγγέλματα απαραίτητα για την εύρυθμη και αρμονική λειτουργία μίας κοινωνίας. Επαγγέλματα που και ταχύτατη επαγγελματική ανάπτυξη εξασφαλίζουν και ικανοποιητικές χρηματικές απολαβές και ελκυστικά ωράρια και κοινωνική αποδοχή έχουν.
Δεν είναι όμως στο Δημόσιο. Και δεν έχεις και καμία πιθανότητα να μπεις στο Δημόσιο.
Χάνουμε έτσι στελέχη που θα ανέπτυσσαν αγορές σοβαρές και κερδοφόρες που θα πρόσφεραν στη χώρα, στην οικονομία, στην ανάπτυξη.
Αφήσαμε τον τουρισμό στα χέρια λίγων επιτήδειων. Αφήσαμε την ναυτιλία, την εστίαση, βιοτεχνίες όπως της ένδυση, της υπόδησης, της εστίασης να περάσουν στην ανυποληψία.
Και από την ανυποληψία αυτή δύσκολα θα βγουν, δύσκολα θα αλλάξουμε συμπεριφορές, λογικές και πρακτικές. Πολύ δύσκολα…
Σχόλια