ΕΠΩΝΥΜΙΑ ΚΑΤΑ ΕΠΩΝΥΜΩΝ (του αδελφού μου Λευτέρη Βιολέττα)

Παραθέτω ένα άρθρο που έγραψε ο αδελφός μου Λευτέρης Βιολέττας και μου ζήτησε την δημοσίευση του. Περιττό να πω, ότι εφόσον το δημοσιεύω, συμφωνώ στα περισσότερα αναγραφόμενα…

ΕΠΩΝΥΜΙΑ ΚΑΤΑ ΕΠΩΝΥΜΩΝ

Συνεχίζοντας τον συλλογισμό του αδελφού μου, περί ανωνυμίας και ανωνύμων θέσεων πολιτικών, κοινωνικών κλπ, πιστεύω ότι υπάρχει γιατρειά και λέγεται επωνυμία.

Οι «επώνυμοι» στην Ελλάδα, ίσως επειδή κατάφεραν να σηκώσουν το κεφάλι τους μια μέρα και κοίταξαν πάνω από το σύννεφο που καλύπτει τα μάτια της μάζας, αυτό που δεν έκαναν ποτέ, ήταν να ξαναβάλουν το χέρι κάτω από το σύννεφο και να τραβήξουν τον διπλανό τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι «επώνυμοι» θεωρούν εαυτούς προνομιούχους και ίσως κάποιοι να είναι, αλλά όμως δεν προτίθενται να μοιράσουν και να μοιραστούν αυτό τους το προτέρημα με άλλους. Ο σκοταδισμός ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων ο πλέον εύκολος και ενδεδειγμένος τρόπος διακυβέρνησης. Άρτος και θεάματα στην αρχαία Ρώμη από τον Καίσαρα, κάψιμο βιβλίων και μαγισσών στην Ισπανία κατά την ιερά εξέταση από τον Τορκεμάδα, προπαγάνδα και εγκλεισμός από τον Χίτλερ, με ένα κοινό παρονομαστή, την ΒΙΑ!

Η μετάλλαξη βεβαία σήμερα είναι ότι η βία δεν ασκείται τόσο πρόδηλα όπως τότε, αλλά πίσω από αφορμές. Επειδή όμως δεν θέλω να πλατειάσω και στοχοποιώντας τους επώνυμους, η ταπεινή μου άποψη είναι ότι θα πρέπει άμεσα, να καταλάβουμε σ’ αυτήν τη χώρα ότι «αυτοί» θα πρέπει να μας φοβούνται, «αυτοί» ελέγχονται, «αυτοί» εκτίθενται στην δημόσια κριτική, όχι εμείς. Μην τους επιτρέπετε να σας κρίνουν, φοβάστε να τους πείτε: «όχι ρε φίλε, δεν σε ψήφισα…», «όχι ρε άχρηστε δεν σε ψήφισα...». Επιτεθείτε τους, μην αμύνεστε! Πρέπει επιτέλους να αποβάλουμε αυτά τα κατοχικά και φοβικά σύνδρομα του Γκρουεζα (βλ Μαυρογιαλουρος, λατρεμένη ταινία και δυστυχώς πάντα επίκαιρη). Δεν τους χρωστάμε ρε παιδιά και τρελαίνομαι όταν βλέπω την εκδικητικότητα των χαμένων και την αλαζονική έπαρση της εξουσίας των νικητών. Διαφώνησα έντονα με «ηττημένο» υποψήφιο, όταν στα πλαίσια της πολίτικης του τσιπουραδικου, που ασκούν απαξάπαντες, κόμπαζε για το ότι ξεμπρόστιασε μια ψηφοφόρο, που τον κορόιδεψε και τελικά δεν τον ψήφισε. Προσπάθησα βεβαία να του εξηγήσω ότι το μόνο που κατάφερε ήταν να την κάνει να μην τον ψηφίσει ποτέ πλέον. Γιατί βρε ανεγκέφαλοι εκβιάζετε και εκφοβίζετε για ψήφους, αντί να τις κερδιζετε; Διαφωνησα το ίδιο έντονα με «νικητή» υποψήφιο που πήγε να εκδικηθεί κάποιον πολίτη, που έκανε αγώνα για τον αντίπαλο. Ο αδελφός μου βεβαία έχει πει την μεγαλύτερη αλήθεια: μας κυβερνούν αυτοί που μας αξίζουν…

Είμαι υποχρεωμένος εδώ να αναφερθώ σε ένα περιστατικό των προηγούμενων εκλογών. Σε έναν κολλητό μου φίλο που ήταν υποψήφιος τις προηγούμενες εκλογές, του δήλωσα ευθέως και ευθαρσώς ότι δεν θα τον ψηφίσω, ούτε αυτόν, ούτε την παράταξη του. Τον ίδιο τον θεωρούσα ικανό (αλλιώς δεν υπήρχε λόγος να τον έχω φίλο) και είχαμε ταύτιση απόψεων σε πολλά, αλλά με την παράταξη του δεν είχα ούτε ιδεολογική, ούτε ευρύτερη πολιτική ταύτιση. Δυο ημέρες μετά τις εκλογές του ζήτησα όπως άλλωστε κάναμε πάντοτε να πάμε για κυνήγι. Όχι μόνο δεν μου αρνήθηκε αλλά με αντιμετώπισε όπως πάντα και άκουσα και τον καημό του αλλά συνέχισα να του λέω ότι εγώ ήμουν ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Αν αυτός δεν είναι πολίτικος πολιτισμός και άποψη τότε τι; Αυτοί είναι τα πολιτικά πρότυπα και όχι οι κάφροι του θύμου, της επιβολής και της εκδίκησης. Και να μην τολμήσει το 90% αυτών που μας κυβερνούν σε τοπικό επίπεδο να ταυτίσει τον εαυτό του με το υπόλοιπο 10% χωρίς να μας ρωτήσει! Εγώ, εσύ και ο άλλος θα τους τοποθετήσουμε, δεν θα αυτοχαρακτηρίζονται. Ας μάθουν αυτοί οι κύριοι και οι κύριες, ότι το κεφάλι πρέπει να το έχουν ψηλά, πριν και μετά την θητεία τους. Όσο είναι αιρετοί πρέπει να μάθουν να περπατούν στην παράλια της Σκιάθου με σκυμμένο το κεφάλι και βήμα γοργό. Ας μάθουμε επίσης όλοι μας ότι όσο είναι αιρετοί δεν έχουν ονοματεπώνυμο με τίτλο, αλλά τίτλο με ονοματεπώνυμο και πιστέψτε με υπάρχει τεραστία διαφορά. Μην τους επιτρέπετε να γίνονται τα ονόματα τους ταυτόσημα με θέσεις και τα επώνυμα τους συνώνυμα εξουσίας. Και τέλος μην τους αφήνετε να σας κάνουν να πιστεύετε ότι έχετε μόνο δικαίωμα να τους εκλέξετε. Το μεγαλύτερο πολίτικο δικαίωμα στην δημοκρατία είναι να τους ελέγχουμε και το μεγαλύτερο ηθικό δικαίωμα, είναι να μετανιώνουμε που τους ψηφίσαμε. Εγώ πάντως στα 42 μου έχω μετανιώσει πολλές φορες, και όσο με λυπεί, τόσο με ευχαριστεί.

Λευτέρης Βιολέτας