Πεζοδρόμια στην Σκιάθο

Έγινα πρόσφατα πατέρας και μάλιστα δις. Έτσι αντιμετώπισα και εγώ το πρόβλημα που όσοι από εσάς έχετε μεγάλα παιδιά το έχετε ξεχάσει ή παραχώσει στο πίσω μέρος του μυαλού σας. ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ.
Έμαθα και εγώ με οδυνηρό τρόπο, ότι αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος για μία μόνο φυλή ανθρώπων. Τον uomo mobilis (τον κινούμενο-εποχούμενο άνθρωπο). Όλοι οι υπόλοιποι απλώς δεν (πρέπει να) υπάρχουν. Γιατί εμποδίζουν τον εποχούμενο άνθρωπο. Οι γέροντες με τα μπαστούνια και το αργό περπάτημα, οι ανάπηροι, οι τυφλοί, οι μανάδες με τα καροτσάκια, και άλλοι που σίγουρα ξεχνώ, μα τι ενοχλητικοί που είναι όλοι αυτοί. Καταλαμβάνουν πολύτιμο χώρο, τα πεζοδρόμια, τις ράμπες, τις πλατείες, τα καλύτερα μέρη δηλαδή για παρκάρισμα του οχήματος. Γιατί, τι νόημα έχει αλήθεια η κατοχή ενός οχήματος αν δεν μπορείς να το παρκάρεις μπροστά στην καφετέρια που θέλεις να πας; τι νόημα έχει το μηχανάκι αν δεν κάνεις βόλτες να σε βλέπει το κορίτσι στην πλατεία ή στον πεζόδρομο;
Ας έρθουμε στην Σκιάθο. Έχετε ποτέ προσπαθήσει να κινηθείτε με καροτσάκι στην Σκιάθο; Κόλαση. Απλώς αδύνατον. Δεν υπάρχει χώρος. Πουθενά. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο, και εκεί που υπάρχει είναι κατειλημμένο από αυτοκίνητα. Όταν πηγαίνω στην Σκιάθο και μένω στο σπίτι των γονιών μου, προσπαθώ να μεταβώ από τα μέσα της περιφερειακής οδού στο λιμάνι, με τα πόδια, τι πιο ωραία βόλτα αλήθεια; Είναι αδύνατον. Κινδυνεύεις να σε παρασύρουν ανά πάσα στιγμή. Ειδικά εκεί μπροστά στο Λιμεναρχείο, ή μπροστά στο Δημοτικό Σχολειό, τα πράγματα είναι απίστευτα. Ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, λεωφορεία, πεζοί όλοι προσπαθούν να κινηθούν σε έναν χώρο που απλώς δεν φτάνει. Και όσοι φίλοι με έβλεπαν να σπρώχνω το καρότσι φώναζαν: «τι κάνεις είσαι τρελός; με το καρότσι εδώ;». Και τι να κάνω δηλαδή; Να πάρω και εγώ το αυτοκίνητο, να έρθω και εγώ εδώ προσπαθώντας να το στριμώξω οπουδήποτε; Δυστυχώς ναι..
Στις Αχλαδιές όπου μένω, όταν γιός μου βλέπει να φεύγω, μου ζητάει να έρθει μαζί μου. Έτσι αναγκάζομαι να τον πάρω μαζί μου για να πάμε στο σούπερ μάρκετ που απέχει 200 μέτρα. Πού περπατάμε; Μα μέσα στο δρόμο φυσικά. Με τον φόβο ριζωμένο στο κεφάλι μου γιατί βλέπω το alter ego μου, τον εαυτό μου δηλαδή πριν 20 χρόνια, πάνω σε ένα μηχανάκι να τρέχω σαν τρελός προσπερνώντας τα αυτοκίνητα στην στροφή.
Γιατί;
Γιατί απλούστατα τίποτα στην Σκιάθο όπως στα περισσότερα μέρη της Ελλάδος δεν έγινε με πρόγραμμα. Άναρχα, βιαστικά, τσαπατσούλικα, το μέρος που μένουμε αντικατοπτρίζει το ποιοι είμαστε.
ΤΙ μπορούμε ν κάνουμε;
Πολλά. Αρκεί να θέλουμε. Να διώξουμε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ειδικά σε εκείνο το πολυσύχναστο κομμάτι μπροστά στο Δημοτικό Σχολείο. Και αντί των αυτοκινήτων να κατασκευαστεί πεζοδρόμιο. Ψηλό με κολωνάκια, να μπορεί να περπατάει ο κόσμος.
Αλλά και να κατασκευάσουμε πεζοδρόμιο σε όλο το δρόμο από την Πόλη της Σκιάθου μέχρι τις Κουκουναριές,
Πως;
Μα με τον μόνο διαθέσιμο τρόπο. Με διάλογο, με πειθώ, με αγώνα, με πρόγραμμα. Θα είναι δύσκολο γιατί υπάρχουν πολλές (μα πολλές ) περιουσίες χτισμένες ακριβώς πάνω στον δρόμο. Όλα γίνονται όμως. Με την συνδρομή του Δήμου. Με την ένταξη σε ένα Ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Με την παροχή ανταποδοτικών οφελών όπως π.χ. την έκπτωση σε δημοτικά τέλη για όσους οικιοθελώς γκρεμίσουν την μάντρα και την πάνε ένα μέτρο μέσα. Γιατί αυτό χρειάζεται όλο και όλο. ΕΝΑ ΜΕΤΡΟ ΜΕΣΑ.
Και η πόλη σου δείχνει πιο ανθρώπινη. Ο κόσμος αρχίζει και φαίνεται καλύτερος. Και τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε έναν καλύτερο κόσμο.